Tom keek naar de overkant van het perron, er liepen maar een paar mensen op deze middag in juli. De meesten keken op hun telefoon terwijl ze op de trein wachten en ze keken niet op of om. Tom had in de stationskiosk een kleine cappuccino gekocht en een gevulde koek, ondanks dat hij het wel wist schrok hij toch wat hij moest betalen. De zon stond strak aan de hemel, het was warm en er werd een hittegolf verwacht en dat is niet iets waar Tom op zat te wachten. Vlakbij de bank waar hij op zat stond een vuilnisbak. Een haveloos geklede man met een plasticzak in zijn linkerhand had zijn andere hand diep in de vuilnisbak gestoken op zoek naar blikjes met statiegeld. Sinds het invoering van het verplichte statiegeld op blikjes en flesjes was dit steeds vaker te zien, soms zochten statiegeldverzamelaars na elkaar zonder het te weten in dezelfde vuilnisbak. Armoede in een rijk land is niet nodig, dacht hij.

De trein reed het station binnen en stopte. Passagiers stapten uit en passagiers stapten in. Tom gooide zijn koffiebekertje in de vuilnisbak en liep in de trein naar de tweede klasse en ging zitten. Er zat verderop nog een man, verder was de coupe leeg. De trein begon te rijden en er kwam een vrouw de coupe binnen en plofte in een stoel. Ze haalde direct haar telefoon tevoorschijn en keek er op. Tom had geen smartphone met internet maar een mobieltje waar niets op te zien is. Hij keek uit het raam naar het landschap dat voorbijtrok. Af en toe keek hij opzij naar de vrouw en wilde iets zeggen, maar wist niet wat, waarna hij weer naar buiten keek. De trein reed een brug over en de rivier glansde in de middagzon. Een schip voer over de rivier en liet een spoor in het water achter zich. De vrouw keek naar haar telefoon. Sinds de komst van de smartphone keken mensen die op straat liepen naar beneden, met gebogen hoofd gaan zij over straat, slaaf van de technologie, ze keken niet waar ze liepen en een botsing was mogelijk. Een vreemd verschijnsel waar na jaren voor het eerst over gesproken werd, misschien was er wel sprake van verslaving. Op perrons, in de trein, overal gebogen hoofden. Tom keek nog eens naar links, het gezicht van de vouw ging verborgen achter een mooie bos haar, de telefoon hield ze vlak voor zich, ze had in vijftien minuten niet een keer opgekeken.

‘Warm vandaag nietwaar’, zei Tom luid in haar richting.

De vrouw keek verschikt op en zei ‘Heeft u het tegen mij?’

‘Ja, ik zei warm vandaag’

‘Ben nu even bezig’ zei de vrouw en ze wendde haar blik weer naar haar telefoon.

De conducteur liet door de intercom weten dat het station genaderd werd, vroeg de passagiers hun eigendommen mee te nemen en wenste de reizigers een prettige dag toe.

Hij stond op, pakte zijn tas en zei tegen de vrouw: ‘Nou, een prettige dag verder’.

De vrouw mompelde wat en keek niet op. De man die verderop in de coupe had gezeten en die het gesprek kon volgen glimlachte toen Tom hem voorbij liep.

Tom stapte uit de trein, liep naar de uitgang, stak het stationsplein over de stad in. De zon leek nog feller te schijnen dan eerder op de dag. Eerst maar eens een biertje, dacht hij.

(C) 2025 Tekst & Foto Ronald Puma.

Iedere overeenkomst met bestaande personen, plaatsen en situaties berust op toeval.

Geen gebruik gemaakt van kunstmatige intelligentie (AI).

Alle korte verhalen: Alle Korte Verhalen

Lees ook (als er tijd voor is): Spiegeltjes en kralen