Pianoklanken klonken in de hoge stationshal en vulden de ruimte als zonnestralen van een voorjaarszon, maar voorjaar liet op zich wachten. Deze winter duurde lang. De pianist was duidelijk geen beginner aangezien hij uit het hoofd enkele bekende klassieke pianowerken ten gehore bracht op de piano die sinds enige jaren in de hal stond en waar iedereen die dat wilde op mocht spelen. Enkele reizigers beleven staan en genoten van de muziek tot hun trein of bus zou gaan vertrekken. Buiten bleef de mist hangen, het was een kille en sombere dag in januari.

Bijna twee jaar na het begin van de pandemie was er een zekere afstomping opgetreden, een onverschilligheid die tot besluitloosheid leidde. De persconferentie had zoals eerdere tot een kakofonie aan reacties, meningen en verwensingen geleid. Als er een ding duidelijk was geworden was het wel dat de verantwoordelijken zelf ook niet wisten wat te doen. In het begin van de pandemie was er sprake van drie weken lockdown, toen een maand, daarna kwamen er versoepelingen waar te gretig gebruik van gemaakt werd zodat er nieuwe beperkingen moesten komen. Het werd inmiddels jojobeleid genoemd en dat was niet geheel onterecht. Nieuwe varianten van het virus kwamen even onverwacht als een vulkaanuitbarsting in de Grote Oceaan. Mensen moesten juist niet doen wat ze het liefste doen: dicht bij elkaar zijn. Daarom kon het wel een beproeving voor de individuele mens en voor de mensheid als geheel gezien worden. Menselijke hoogmoed, die diep in de westerse cultuur aanwezig is, geeft de illusie van volledige controle van leven en natuur, maar die is slechts schijn. De mens wikt, maar het Lot beschikt is een onontkoombaar gegeven dat echter maar door weinigen geaccepteerd kan worden.

De pianoman was aan de afronding van een grandioos stuk bezig, hij speelde echter zonder de bekende gebaren die we pianogrootheden in concertzalen wel eens zagen doen terwijl hun zwarte jacket opveerde. Deze pianist sloeg de laatste noten aan, pakte zijn blauwe rugzak en liep richting de trein die hem naar een onbekende bestemming zou brengen. Enkele mensen applaudisseerden en de pianoman stak even zijn hand op als groet. We zouden nooit te weten komen wie er zo mooi gespeeld had. Buiten was de mist dikker geworden, de avond zou spoedig vallen.

(C) Tekst /Foto 2022 Ronald Puma

Meer korte verhalen: https://feitenenmeningen.blog/tag/kort-verhaal/